از امام علی ( ع ) در روضه الجنان نقل شده است: 

در این حیوان ( سگ ) ده خصلت است که مومن به داشتن آن سزاوار است .

نخست آنکه سگ را در میان مردم قدری نیست و این همان حال مسکینان و بیچارگان است.

دوم آنکه مالی از آن او نیست و این همان صفت مجردان است.

سوم آنکه او را خانه و لانه ای معین نیست و هرجا که رود رفته است و این علامت متوکلان است.

چهارم آنکه اغلب اوقات گرسنه است و این عادت صالحان است.

پنجم آنکه اگر او صد تازیانه ار دست صاحب خود خود در خانه او را رها نمی کند و این صفت مریدان است.

ششم آنکه شب هنگام بجز اندکی نمی آرامد و این حالت محبان و دوست داران است.

هفتم آنکه رانده می شود و ستم می کشد لیکن چون بخوانددش بدون دلگیری باز می گردد و این نشان فروتنان است.

هشتم آنکه به هر خوراک که صاحبش به او راضی است و این حال قانعان است.

نهم آنکه بیشتر اوقات لب فروبسته و خاموش است و این علامت خایفان است.

دهم آنکه چون بمیرد میراثی به جای نمی گذارد و این حالت زاهدان است.